[SF]First Rabbit
Pairing :: Takaki X Chinen (TakaChii)
Rate:: PG
Writer ::
Mohae
Special Thank :: เพลงFirst
Rabbit ของAKB48 ที่มาให้ข้าพเจ้ารุมยำ ในฟิค
แบบความหมายผิดๆ แต่เนื้อเพลงมีความหมายดีนะค่ะ ^^
-------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------
"ยูยะ
ลูกมาหาแม่หน่อยสิ"เสียงแหบๆของหญิงชราเรียกลูกชายของตน
"ครับ เดี๋ยวผมลงไป"ลูกชายของหญิงชรารับคำก่อนที่จะรีบลงมาเพื่อมาหาผู้เป็นแม่ของตน
เมื่อร่างสุงของ ทาคาคิ ยูยะ
วิ่งลงมาจากห้องนอนของตน เขาก็พบกับพ่อและแม่ของเขา
ที่เตรียมขนเสื้อผ้ากองใหญ่ใส่กระเป๋าเดินทางไว้หลายใบ
"อ้าว
พ่อกับแม่จะไปไหนกับอ่ะครับ?"ร่างสูงถามผู้เป็นพ่อและแม่ของตนด้วยความสงสัย
"พอดีพ่อกับแม่จะกลับบ้านน่ะจ๊ะ^
^"หญิงชราตอบลูกชายของตน
ก่อนจะยื่นกล่องขนาดเท่ากล่องนมให้ลูกของตน
"นี้ เพื่อนของลูก รับไปสิ"เมื่อรับกล่องมาร่างสูงก็เปิดมันขึ้นมา ด้วความอยากรู้
และภาพที่ปรากฏให้เห็นสู่สายตาของเขาก็คือ...
"เจ้ากระต่ายตัวน้อย"ที่มุดตัวหลับอยู่ในที่นอนของมันและหลับตาพริ้มโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"กระต่าย? แม่จะให้ผมอยู่กับกระต่ายหรอครับ"ร่างสูงหันไปถามผู้เป็นมารดาของตนด้วยความงวยงง
แม่คิดยังไงกันนะ ที่จะให้เขาอยู่กับกระต่าย
ที่แลดูเหมือนไม่สนใจโลกภายนอกอย่างนี้ - -
"ใช่จ้า แม่จะให้เราอยู่กับกระต่ายนี้แหละเลี้ยงไม่อยากหรอกเชื่อแม่สิ ^
^” ผู้เป็นแม่ยิ้มให้ก่อนจะตบไหล่ของลูกชายตนเอง
“แค่เลี้ยงมันด้วยความรัก เจ้ากระต่ายตัวแรกของลูก
มันก็จะเชื่อฟังลูกเองล่ะ”
เลี้ยงดูด้วยความรัก?
ความรักแบบไหนล่ะ?
รักแบบคนรัก
หรือว่า แบบ สัตว์เลี้ยงมที่เจ้านายพึงมีให้เจ้าตัวน้อยนี้
“อ๊ะ แม่ลืมบอกไป กระต่ายตัวนี้มันชอบกินเกี๊ยวซ่านะจ๊ะ แม่ไปล่ะ บ๊าย บาย”ผู้เป็นแม่ โบกมือลาลูกชายของตน ก่อนจะเปิดประตูบ้าน เพื่อออกไป
“เดี่ยวก่อนครับแม่กับพ่อจะกลับวันไหนครับ”
“ไม่มีกำหนดจ้า แม่ไปจริงๆแล้วนะ
ลูกอย่าลืม ดูแลมันด้วยความรักนะ”สิ้นเสียงหญิงชรา
และ ชายชราสามีภรรยาผู้เป็นแม่ของร่างสูงนั้นก็ขึ้นรถส่วนตัวของตนก่อนจะขับออกจากบ้านไป…
“เดินทางโชคดีนะครับ”ร่างสูงได้แต่โบกมือลาพ่อและแม่ของตน
ก่อนจะปิดรั้วบ้าน และเดินเข้าบ้านของตนไป
‘’เฮ้อ ทำไมมันน่าเบื่ออย่างนี้ว่ะ’’หลังจากที่ร่างสูงนั่งเปลี่ยนช่าองทีวีซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขาก็ได้แต่บ่น
ก่อนสายตาคู่ดีจะเหลือบไปเห็นกล่องนั้น…
กล่องซึ่งเป็นที่อยู่ของเจ้ากระต่ายตัวนั้น
เมื่อร่างสูงคิดได้ เขาก็รีบวิ่งไปหาเจ้ากระต่ายตัวนั้น
ก่อนจะพบว่ามันนั้น ตื่นแล้ว!
“แก ตื่นแล้วหรอตัวเล็ก”ร่างสูงถามกระต่ายตัวนั้น
ด้วยความหวัง ว่ามันอาจจะตอบตนได้
“…”แต่แน่นอน มันเป็นเพียงแค่กระต่าย เป็นเพียงแค่สัตว์เลี้ยง
มันก็ไม่สามารถที่จะไปตอบคำถามของร่างสูงได้ ทำให้ร่างสูงนั้น
ได้แต่ทำสีหน้าหงุดหงิดกับเจ้ากระต่ายตัวนั้นเล็กน้อย
ก่อนจะพูดบ่นกับเจ้ากระต่ายตัวน้อยนี้อีก
“แก น่าจะกายร่างเป็นคนเหมือนการ์ตูนดิสนี่ย์เนอะ ฉันจะได้คุยกับแกบ้าง”ร่างสูงพูด ก่อนจะใช้นิ้วของตนเขี่ยไปที่พุงขาวสวยของกระต่ายตัวนั้นเล่น
‘คิก คิก จั๊กจี๋นะ’
แต่แล้วก็เหมือนมีเสียงของเจ้ากระต่ายดังออกมา?
“ตะกี้ฉันหูฝาดไปเปล่าว่ะ”ร่างสูงคิด
ก่อนจะสะบัดความคิดนั้นทิ้งไป
‘ไอยูยะ เอ๊ย แกจะงี่เง่าไปไหนว่ะ กระต่ายที่ไหน มันจะมาหัวเราะคิกๆ
ให้แกได้ยิน’ ร่างสูงคิดในใจ
แต่แล้วก็มีเสียงปริศนานั้นดังขึ้นมาอีก
‘’คิคิ ก็กระต่ายตัวนี้ไงล่ะ’’
‘เฮ้ย ทั้งๆที่คิดในใจ ทำไมมันกับรู้ว่ะ’
“กระต่ายผี!!!!!!!!!”สิ้นเสียงร่างสูงก็หมุดลงไปข้างๆโซฟา
พลางไหว้มือปะลกๆ อย่างรนราน
“ใช่ซะที่ไหนกันเล่า ผมไม่ใช่กระต่ายผีนะ ดูนี!”ร่างสูงหันมาดูตามอย่างว่าง่าย
โดยลืมไปว่าตนนั้นกำลังกลัวอยู่…
แต่แล้วก็มีแสงสีทอง
ลอยไปทั่วตัวของกระต่ายตัวนั้น รูปร่างไม่ว่าจะเป็นขาหรือแขนก็ขยายใหญ่ขึ้น
จนในทีสุด เมื่อแสงสีทองหมดไป มันก็ปรากฏเป็นหนุ่มน้อยรูปงาม
ผิวขาวสวยราวกับหยวกกล้วย ที่อยู่ในลักษณะ
‘เปลือย’กายล่อนจ้อน!
“อึก”เมื่อร่างสูงได้เห็น ก็อดที่จะกลืนน้ำลายลงคอมิได้
แกนกายของเขาที่ตอนแรกสงบนิ่งมาตลอด กลับตื่นตัว ผงาดเพราะ
เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าตน ความรู้สึกแปลกๆ
กับเจ้ากระต่ายน้อยตัวนี้มันเกิดขึ้นได้ไงกันนะ!
“ผมไม่ใช่กระตายผีนะ”ร่างเล็กกระโดดลงมาจากโต๊ะกินข้าว
ที่ว่างกล่องตนไว้ ก่อนจะลงมาตีร่างสูงด้วยความงอน
แต่หารู้ไม่
ตอนนี้ร่างสูงได้สติหลุดเรียบร้อยแล้ว และเมื่อร่างบางยิ่งนำน้าเขามาใกล้ เลือดกำเดาก็ไหลลงปานน้ำท่วม
ทำให้เจ้ากระต่ายตัวน้อยนั้น รู้สึกงงไม่น้อย
เมื่อร่างสูงตั้งสติได้
เขาก็พยายามดันร่างบางให้ออกห่างตนเล็กน้อยก่อนจะพูดคำนึงออกไป
“ฉันว่าก่อนนายจะพูดอะไรก็ตาม นายไปใส่เสื้อผ้าก่อนนะ”
“ใส่เสื้อ?”ร่างบางทำหน้างงกับคำพูดของร่างสูวเล็กน้อย
ก่อนจะก้มลงไปดูตัวเอง ว่าทำไมจึงต้องใส่เสื้อ
“เฮ้ย!”เมื่อได้พบความจริง
ร่างบางก็หน้าแดงกล่ำยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก
ก่อนจะเอื้อมไปหยิบผ้าห่มบ่นโซฟามาคุมมตัว
“ยะ อย่ามองผมนะ ”ร่างบางอายหน้าแดงแปร๊ด ก่อนจะรีบวิ่งหนีร่างสูงไป
“ห้องฉันอยู่ ริมสุดติดผนังนะ”ร่างสูงตะโกนขึ้นไป
“คะ ครับ”ร่างบางขานรับคำบอกแต่แล้วด้วยความไม่คุ้นชินทิศทาง
ร่างบางจึงวิ่งไปชนกับเสาดังโป๊ก จนร่วงลงไปกองกับพื้น
“เฮ้ย!”เมื่อเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวร่างสูงของยูยะ
ก็รีบวิ่งก่อนที่จะประครองขึ้นมาสู่อ้อมกอดของตน
“ตื่นสิ กระต่ายผี ตื่นสิ”ร่างสูงตบหน้าร่างบางเบาๆ
เพื่อเป็นการเรียกสติ
“…”แต่ก็ดั้บความเงียบเป็นคำตอบ
“โธ่เว้ย!”ร่างสูงหงุดหงิดเล็กน้อย
ก่อนจะรีบอุ้มร่างบางขึ้นห้องของตนไป
เมื่อวางร่างบางลงไว้กับเตียงของตนสำเร็จ
เขาก็วนเวียนไปที่ตู้เสื้อผ้าของตนก่อนจะหยิบเสื้อผ้าตอนเขาเด็กมา
“จะเปลี่ยนให้เลยดีไหมว่ะ”ร่างสูงคิดก่อนจะถอนหายใจและรวบรวมความกล้าของตน
นำมาผ้าขนหนูออก…
‘ตึก ตัก’เสียงหัวใจของเขาเหมือนจะตะโกนกู่ก้อง
และทุละออกมานอกอกเพียงแค่นี้เองหรอ?
เพียงเพราะเด็กผู้ชายตงหน้างั้นหรอ
ร่างสูงถอนหายใจอีกครั้ง
ก่อนจะคว้ากางเกงของตนมาและรีบสวมให้ร่างบางอย่างลวกๆ ด้วยความเขิน
พร้อมกับนำเสื้อเชิ้ตตัวเก่งของเขา
ตอนเด็ก มาใส่ให้ร่างบางด้วยอีก
แต่….
ทำไมกันนะ
ทั้งๆที่เขาหวงเสื้อตัวนี้แทบตาย แต่เขากับนำมาใส่ ให้กระต่าย ตัวนี้กัน
อิทธิพลที่ส่งผลต่อจิตใจ?
ก็ได้แต่คิดในเมื่อเขาจะทำมันซะอย่าง
ร่างสูงก็นำเสื้อเชิ้ตตัวสวย มาสวมให้ร่างบางอยู่ดี เขาหลับตาลง ก่อนจะค่อยๆ
ติดกระดุมให้ร่างบางอย่างเบามือเพราะกลัวร่างบางนั้นจะตื่นขึ้นมา โวยวาย
เมื่อแต่งตัวให้ร่างบางเสร็จ
ร่างสูงก็รีบวิ่งไปเอาลูกประคบสมุนไพรมา
ก่อนจะนำมาประคบต้องหน้าผากที่นวลน้อยนั้น แต่แล้ว
เหมือนจิตใจกับบังคับตนเองไม่ได้
เขาจึงด้มลงไป จุมพิตที่หน้าผากของร่างบางด้วยความรู้สึกแปลกๆ
หรือนี่
เราจะเลี้ยงดูเจ้ากระต่ายนี้ด้วยความรัก แบบแฟนกัน…
ร่างสูงคิดก่อนจะตบหน้าตัวเองเล็กน้อย
‘ไม่สิ เราต้องเลี้ยงด้วยความรัก แบบที่เจ้านายมีให้สัตว์เลี้ยงสิ!’
“เกี๊ยวซ่า ขอ เกี๊ยวซ่าหน่อย”เสียงของร่างบางดังขึ้น
ก่อนจะฟื้นขึ้นมา
“อ๊ะ เจ้านาย -//- ”เมื่อฟื้นขึ้นมา
สมองของร่างบางก็มีแต่เรื่องที่ตนไปเปลือยให้ร่างสูงดู ได้แต่คิดแล้วก็หน้าแดงแปร๊ดอีกครั้ง
ทำไมต้องคิดเรื่องแบบนี้ด้วยนะ
“ตื่นขึ้นมาก็จะกินเกี๊ยวซ่าเลยนะ กระต่ายผี”
“ผมไม่ใช่กระต่ายผีนะ ผมมีชื่อ ด้วยแหละ ผมชื่อจิเน็น ยูริ
ห้ามเรียกผมว่ากระต่ายผีนะ!”ร่างบางแก้มพองเล็กน้อย
ก่อนจะใช่แขนของตนฟาดผู้เลี้ยงตนเข้าไปหนึ่งที
“อ๊ะๆ ไม่ใช่กระต่ายผีก็ได้
งั้นยูริ นายอยากกินเกี๋ยวซ่าใช่ไหม”ร่างสูงถามความต้องการของร่างบาง
“ครับเจ้านาย ยูริ อยากกินเกี๊ยวซ่าครับ”เมื่อได้ยินคำว่าเกี๊ยวซ่า
เจ้ากระต่ายน้อยก็หูผึ่ง
ก่อนจะหันไปทำตากลมแบ้ว เพื่ออ้อนนายของตน
“ไม่ต้องมาทำตาใส่ฉันเลย ฉันไปซื้อให้อยู่แล้วแหละ”ยูยะหันไปจับหัวของร่างบางก่อนจะขยี้เล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้
พลางหัวเราะในความน่ารักของเจ้ากระต่ายตัวนี้
“เย้ๆ เจ้านายน่ารัก ที่สุดเลย พาผมไปด้วยนะฮ่ะ”ร่างบางที่อยากออกไปเจอโลกภายนอกบ้าง
ก็ได้แต่อ้อนผู้เป็นนายของตน ด้วยกาเกาะแจนพลางทำตาแบ้ว มากขึ้นไปอีก
“นี่จะพาไปก็ได้ แต่หยุดทำตาแบ้วเลยนะ”ร่างสูงหันไปตำหนิ
เล็กน้อย
“ทำไมล่ะฮ่ะ ผมเป็นกระต่าย ถ้าตาไม่แบ๊ว จะให้ทำอะไรอ่ะ - -*”
“ไม่ต้อทำตาแบ๊ว ไม่ต้องอ้อนฉันเข้าใจไหม”ร่างสูงสั่งร่างบางเล็กน้อย
ทั้งๆที่ในใจนั้นอยากจะให้ร่าบนั้น อ้อนเขาเยอะๆจะตายไป
แต่ถ้าร่างบางยังทำอยู่
เขากลัวเขาจำทำอะไรร่างบางลงไปนะสิ
“ก็ได้ฮ่ะ ไม่ทำก็ได้ ”ร่างบางได้ยินก็น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย
แก้มก็พองลมตามความเคยชิน
“ห้ามทำแก้มพองลมด้วย! ฉันไม่ชอบ”สิ้นเสียงของร่างสูง
ร่างบางก็ปล่อยเสียงร้องไห้โฮ ดังออกมา
ทำให้ร่างสูงที่กำลังสั่งสอนอยู่นั้นตกใจเล็กน้อย
“เฮ้ย จะร้องไห้ทำไม”ร่างสูงรีบประครองหน้าร่างบางมาก่อนจะถาม
ด้วความสงสัย
“ก็ผมทำอะไร เจ้านายก็ไม่ชอบหมดเลยนี่ฮ่ะ ฮึกๆ ”เสียงสะอื้นไห้ของร่างบาง
ทำให้ร่างสูงหันมายิ้มอย่างเอ็นดูในความใสซื่อเล็กน้อย
“หยุดร้องไห้เลยนะ กระต่ายผี...”ร่างสูงพูดพลางลูบหัวชองร่างบางเบาๆ
“นี่คงเป็นคำสั่งของเจ้านายสินะฮ่ะ”เจ้ากระต่ายน้อยที่ตาแดงเพราะการร้อวไห้
หันไปมองหน้าเจ้านายตน ก่อนจะรีบปาดน้ำตา ตามคำสั่งของผู้เป็นนายตน
“งั้นก็ไปได้แล้วเจ้ากระต่ายผี ”สิ้นเสียงร่างสูงก็พยุงร่างบางให้ลุกขึ้นก่อนจะจูงมือของร่างบางไปยังหน้าบ้านตน
..
.
.
.
.
.
“ขึ้นรถสิ”
“อ่า ฮ่ะ”ร่างบางขึ้นรถอย่างว่าง่าย
ก่อนจะรับหมวกกันน็อกจากร่างสูงมาใส่เพื่อป้องกันความปลอดภัยของตน
“ฉันจะไปแล้วนะกอดเอวฉันให้แน่นล่ะ”สิ้นเสียง
รถช้อปเปอร์คันสวย ก็แล่นออกจากบ้านด้วยความเร็วสูง จนร่างบางที่นั่งอยู่นั้น
อดจะหลับตาปี๋ หนีความกลัวมิได้
เสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว
ลมเย็นเอื้อยๆ พัดมาตลอดของการเดินทาง ทำให้ร่างบางนั้นผ่อนคลายข้นแต่ก็ยังไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นมาอยู่ดี...
“ลืมตาสิ กระต่ายผี”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ทำให้ผู้ฟัง อย่างเจ้ากระต่ายน้อยตัวนี้ ทำตามมันอย่างว่าง่าย
ความกลัวทุกอย่างก็มลายหายสิ้น
เปลือกตาสวย
เริ่มเบิกออกมาที่ละนิด สีเขียวชอุ่มของใบไม้เริ่มแทรกเข้ามาให้เห็น
แสงตะวันอ่อนๆที่กระทบกับใบไม้นั้นช่างสวยและงดงามยิ่งนัก
ทำให้ร่างบางที่ได้เห็นนั้น เกิความประทับขึ้นหลายอย่าง
“สวยจังฮ่ะ เจ้านาย”
“สวยใช่ไหมล่ะ ธรรมชาติ ฉันคิดไม่ผิดจริงๆ ที่พานายมาทางนี้
ถึงจะถึงเมืองช้าหน่อย แต่ความผ่อนคลายมันดีมีมากกว่าเยอะ”
“ขอบคุณฮ่ะ เจ้านาย”ร่างบางกระชับอ้อมกอดให้แน่นก่อนจะใช้หัวพิงไปที่แผ่นหลังอันแข็งแกร่งนั้น
อย่างสุดใจรัก
.”อย่าทำอย่างนั้นสิ
กระต่ายผี…”ร่างสูงตำหนิ ก่อนจะหยุดรถลงที่ข้างทาง
.
“ผะ ผมขอโทษฮ่ะ ผมจะไม่ทำแล้ว”ร่างบางที่ได้ยินคำตำหนิของร่างสูงอีกครั้ง
ก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
ทำให้ร่างสูงเห็นต้องรีบดักทางร่างบางซะก่อนที่จะได้เห็นน้ำตา
ที่ไหลจากดวงตาคู่สวยนั้น ...
“อย่าร้องไห้นะกระต่ายผี… ถ้านายร้องไห้ฉันจะเกลียดนายจริงๆด้วย”
“อย่านะฮ่ะ อย่าเกลียดผมนะฮ่ะ... แค่นี้คนก็เกลียดผมเยอะแล้ว”ร่างบางก้มหน้างุดลงเพื่อซ่อนน้ำตาที่จะไหลออกมา เพราะอดีตของร่างบางนั้น
มันช่างไม่ดีเอาซะเลย...
“เกลียดนายเยอะ? ใครเกลียดนายกัน”
“ผมไม่อยากเล่าฮ่ะ เจ้านายได้โปรด...”น้ำตาที่กลั้นไว้จากดวงตาคู่สวย
ไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนที่พัง
น้ำตาที่ไม่อยากไหล
น้ำตาที่เก็บซ่อนไว้ตลอด...
ทำไมกันนะ
ทำไมเราต้องนึกถึงอดีตครั้งนั้น
ร่างบางกระโดดลงจากรถช็อปเปอร์คันสวย
ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหลบที่ป่าข้างทางและ ทรุดตัวนั่งร้องไห้ข้างโพรงไม้ใหญ่
ร่างสูงทีสัมผัสความเจ็บปวดของร่างได้
จึงนำรถของตน เข้าไปจอดข้างทาง ก่อนที่จะเดินไปนั่งกับร่างบางที่ร้องไห้อยู่ .
“ไม่ต้องเล่าให้ฉันฟังก็ได้นะ แต่ร้องไห้ออกมาให้หมด ร้องออกมา
อย่าให้เหลือล่ะน้ำตาแห่งความเสียใจในเรื่องนั้น...”
เพราะความขี้อ้อนของเขา
เพราะความ้องการในความอบอุ่มของเขา ทำให้เพื่อนและครอบครัว ล้วนตีจากเขาไปหมด
ไม่มีใครรู้เลย ว่าเขาเหงาแค่ไหน...
เขาอยากได้อ้อมกอดจากผู้เป็นพ่อ
แต่ผู้เป็นพ่อก็ไม่เคยมอบให้
เขาอยากได้อ้อมกอดจากผู้เป็นแม่ แต่ผู้เป็นแม่ก้ไม่เคยมอบให้
เขาอยากได้อ้อมกอดจากเพื่อนที่เขาไว้ใจ แต่ผู้เป็นเพื่อนทุกคนก็กลับล้วน
รังเกียจเขาหมด
เพราะด้วยสาเหตุ เขาถูกเลือกให้เป็น “กาลกิณี”
และการเป็น “กาลิกิณี”นั้นเอง
ที่ทำให้เขา สามารถปลี่ยนร่างเป็นคน หรือเป็นกระต่ายได้นั้นเอง...
“กอดผมได้ไหมฮ่ะ เจ้านาย”เมื่อได้ยินคำขอร้องร่างสูงก็ทำให้
เขาสวมกอดร่างบางจากทางหลัง ก่อนจะชะโงกหน้ามา และเอื้อมมือ ปาดน้ำตาให้ร่างบาง
“พอแล้วนะ
การร้องไห้ครั้งนี้ มันควรจบได้แล้ว”
“ฮ่ะ ผมจะไม่ร้องไห้เรื่องนี้อีกแล้ว...”
“งั้น ก็ไปกันเถอะ”สิ้นเสียงร่างสูงก็คลายอ้อมกอด
ก่อนที่จะจับร่างบางให้ลุกขึ้นและพาขึ้นรถไป...
การเดินทางที่หยุดมาเมื่อก่อนหน้านี้
เริ่มต้นอีกครั้ง...
เหมือนกับธรรมชาติ
ที่เริ่มจะหมดไปเพราะเริ่มเข้าสู่เขตเมือง...
เพียงเวลาไม่ถึง10นาที
รถช็อปเปอร์ก็เลี้ยวไปยังซองจอดรถของห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางตัวเมืองอย่างฉวัดเฉวี่ยง
“ถึงแล้วรอฮ่ะ”ร่างบางหันไปมองบริเวณรอบๆอย่างสงสัย ก่อนจะรีบกระโดดลงจากรถโดยไม่รอร่างสูงผู้เป็นเจ้านายตนเลย
“นี่กระต่ายผี รอฉันด้วยสิ เดี๋ยวรถก็ชนเอาหรอก” ร่างสุงตะโกนห้ามไม่ทันไร
ก็มีรถเก๋งคันนึงขับมาอย่างฉวัดเฉวี่ยง และรุนแรง
“โอ๊ยยยยยยยยย”เสียงร้องโอดโอย ของร่างบางดังลั่น ทำให้ร่างสูงผู้ตะโกนเตือนไม่ทันขาดคำตกใจ
ก่อนจะวิ่งมาดู ร่างบางที่ล้มลงไปกับพื้นเพราะโดนรถเชี่ยว
“เป็นไรมากไหม กระต่ายผี”
“เจ็บจังฮ่ะ เจ้านาย...”น้ำเสียงนั้นดูหงอยลงอย่างถนัดตา
ทำให้ร่างสูงนั้นอดจะสงสารไม่ได้ ...
โลหิตสีแดงสดไหลซิบๆ
บริเวณปากแผล จากการเฉี่ยว และล้มกระแทกของร่างบาง ทำให้เกิดบาดแผล ตรงหัวเข่าสวย
“กลับบ้านเหอะ ยูริจัง”
น้ำเสียงอ่อนหนุ่มองร่างสูงทำให้ร่งบางที่ได้ยิน
อดจะหัวใจเต้นแรงอีกครั้งไม่ได้ ดวงหน้าเนียนนวลปรากฏสีแดงฝาดที่ช่างสวยงามมากกว่าโลหิตเป็นไหนๆ
“แต่ผมอยากกินเกี๊ยวซ่านะฮ่ะ”ดวงตากลมโตกระพริบถี่ยิบ
เป็นเชิงอ้อนขอของ ทำให้ร่างสูงอดที่จะหัวเสียกับกระต่านจอมดื้อตัวนี้ไม่ได้
“แต่นายเจ็บอยู่นะ!”ไม่เชิงตวาดแต่นี้เป็นคำพูดห่วงใยที่ออกมาจากใจดวงน้อยๆของชายหนุ่มที่เคยผิดหวังในความรักมาแล้วครั้งนึง
....
“ผมอยากกินนะฮ่ะ นะ นะ นะ เจ้านาย นะฮ่ะ”ขนาดเจ็บก้ไม่พลอยอ้อน
ดวงตาแดงไปด้วยน้ำตากลับยิ่งทำให้ดวงตาลคู่นั้นมันดูสดใสเข้าไปอีก
“ฉันไม่ใจอ้อนหรอกนะ... กลับคือกลับ”ในเมื่อไม้อ่
อนใช้ไม่ได้ผลมันก็ต้องใช้ไม้แข็ง สำหรับเจ้ากระต่ายน้อยตัวนี้
“งั้นผมงอนจริงด้วย L”
ร่างบางทั้งๆที่ยังลุไม่ได้ ก็แสร้งทำเชิดหน้าว่างอน ทำให้ร่างสูงเห็นแล้วอดจะชัง
ก้มลงนั่งพร้อมหยิกจมุกเจ้ากระต่ายตัวแสบนี้เบาๆด้วยความหมั่นไส้
“ถ้านายงอน ฉันจูบ...”
“เจ้านายไม่กล้าหรอก!”ร่างเล็กแลบลิ้นใส่
เล็กน้อยก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างสูงเพียงแค่2นิ้ว!!
“….”
“เห็นไหมเจ้านายไม่กล้าจูบผมจริงๆด้วย ผมชนะแล้ว”ร่างบางยิ้มร่า
ก่อนจะดันหน้าของร่างสูงให้ออกห่างตน
‘ที่ทำไปไม่ใช่ไม่เขิน มันทดลองใจเจ้านายต่างหากล่ะ ไม่รักผมจริงๆสินะ
ถ้ารักคงจูบไปแล้วแหละ’
เจ้ากระต่ายน้อยช่างคิดไปเองยิ่งนัก....
“กลับบ้านไปนายไม่รอดแน่ กระต่ายผี!”ร่างสูงหันมาเค้นเขี้ยวให้ก่อนจะจับตัวร่างบางให้ลุกขึ้น
แล้วจึงต้องลากสังขาร ของร่างบางเจ้าไปยังห้างสรรพสินค้า = =
2ชั่วโมงผ่านไป
ร่างสูงและร่างบางเดนออกมาพร้อมถุงใบใหญ่1ใบ
บรรจุไปด้วยเกี๊ยวซ่าทั้งหมด!!
“นี่กระต่ายผีนายกินมันหมดหร = = ”
“กินหมดสิฮ่ะ”ร่างบางยิ้มร่า ก่อนจะเดินทั้งขากระเผลกไปที่รถช็อปเปอร์คันสวยของร่างสูง
“นี่เจ้านายฮ่ะ เร็วๆหน่อยสิฮ่ะ ผมรออยู่= = ”ร่างบางที่ลากสังขารของตนไปรอที่รถได้ก็รีบเร่งร่างสูงจนคนที่เห้นเหตุการณ์ในโรงจอดรถอดที่จะหัวเราะในความน่ารักของทั้งคู่
“นี่ กระต่ายพี่ฉันถือของให้นายอยู่นะ = =”
“ชิส์ รอก็ได้”ร่างบางแสร้งเชิดหน้าอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
.
.
“ขึ้นรถสิ สก๊อยกระต่ายผี”
“ขึ้นก็ได้ แต่ผมไม่ใช่สก๊อยกระต่ายผีนะ...”สิ้นเสียงร่างบางก็กระโดดขึ้นรถอย่างว่าง่าย
ก่อนจะถือกุงเกี๊ยวซ่าของตนไว้ก่อนที่รถช็อปเปอร์คันสวย
จะแล่นออกไปจากห้างสรรพสินค้าแห่งนี้
“อิ่มแล้วฮ่ะ” บรรดาเหล่าเกี๊ยวซ่า ที่ไปซื้อมาทั้งหมด
ถูกจับเข้าปากของร่างเล็กจนหมดไปถึงครึ่งถุงใหญ่นั้น
“นี่กระต่ายผีนายกินๆไปได้ไงน่ะ”ร่างสูงที่ยืนดูการกินของร่างบางแอบจะรู้สึกอึ้งเล็กน้อย
ว่าง่ายๆ “ตัวเล็กแค่นี้แดกเยอะชิบหาย...”
“คิคิ มันเป็นความสมารถพิเศษของผมนี่ฮ่ะเจ้านายก็ >w<”
“หึหึ งั้นหรอ ว่าแต่ กระต่ายนายลืมอะไรรึเปล่า”
“เรื่องอะไรกันฮ่ะ ผมจำไม่ได้ ?”ด้วยความสัจจิร
งร่างบางนั้นลืมเหตุการณ์เรื่องที่ร่างสุงจะจูบตนที่บ้านไสนิท
เอาแล้วสิเจ้ากระต่ายน้อย....
“งั้นหรอ
นายจำไม่ได้สินะ ฉันให้เวลานายไปอาบน้ำบวกทบทวนความจำด้วยล่ะ ถ้าจำไม่ได้
นายเจอสองเท่าแน่.”ร่างสูงผู้เป็นเจ้านายยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อยก่อนจะทำท่าปาดคอ
สร้างความกลัวให้ร่างบางเล็กน้อย
ดวงตาอาฆาตนั้น ผมกลัวมันยิ่งนัก
ผมไปทำอะไรให้กับเจ้านายของผมกันนะ...
แล้วเจ้านายจะฆ่าผมไหม
เจ้านายจะไม่รักผมใช่ไห
เจ้านายจะทิ้งผมไปใช่ไหม...
‘โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย’
ยิ่งหงุดหงิด
ความคิดตีในหัวยิ่งคิดไม่ออกเข้าไปใหญ่ กลัวเหลือเกินถ้าเราจำไม่ได้
เจ้านายจะทิ้งเรารึเปล่า
ยิ่งกว่ากลัว...
ยิ่งกว่ากลัวซะอีก
สายน้ำที่หยดพราวเต็มร่างของร่างสวย
มันไหลทับถมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย
ใจดวงน้อยนั้นอ่อนไหวยิ่งนัก เดี๋ยวสุข
เดี๋ยวทุกข์
“เสร็จแล้วหรอ”ยังไม่ทันออกจากห้องน้ำดี
เจ้านายจอมโหดก็มาดักรอซะได้ น้ำตาก็ยังไม่หยุด จะแก้ตัวกับเจ้านายยังงดีล่ะเนี่ย
“ร้องไห้ทำไมกระต่ายผี”ร่างสูงที่เห็นว่าร่างบางนั้นร้องไห้ก็แอบตกใจนิดๆ
เพราะตะกี้นั้นอาการของร่างบางนั้นยังดีอยู่เลย แต่นี้กลับมาร้องไห้ทำไมก็ไม่รู้
.
“ก็ผมยังคดไม่ออกนี่ว่าผมลืมอะไร....”ใบหน้านั้นรู้สึกผิดอย่างมากจริงๆ
จนร่างสูงอดที่จะสงสารไม่ได้
“มกลัวถ้าผมจำไม่ได้ เจ้านายจะไม่รักผม ผมกลัวว่าเจ้านายจะทิ้งผม”ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหลออกจากดวงตากลมตาของร่างบางมากขึ้น
และมากขึ้นไปอีก ทำให้ร่างสูงเห็นจึงอดใจไม่ไหว ที่จะเช้ดน้ำตาให้ร่างบางด้วยการ’จูบ’
“อื้อ ทำอย่างนี้ทำไมฮ่ะ เจ้านาย-//- ”
“ก็สิ่งที่ฉันจะทำไง”
“สิ่งที่... เจ้านายจะทำหรอฮ่ะ”
สิ้นเสียงเหมือนความจำทั้งหมด ย้อนกลับเข้าสู่หัวทั้งหมด
.... “ถ้านายงอน ฉันจูบ...”
“เจ้านายไม่กล้าหรอก!”
“….”
“เห็นไหมเจ้านายไม่กล้าจูบผมจริงๆด้วย ผมชนะแล้ว”
“กลับบ้านไปนายไม่รอดแน่ กระต่ายผี!”
“กลับบ้านไปนายไม่รอดแน่ กระต่ายผี!”
“กลับบ้านไปนายไม่รอดแน่ กระต่ายผี!”
“กลับบ้านไปนายไม่รอดแน่ กระต่ายผี!”
“เจ้านาย!!!!!!!!!!!!!!”
สิ้นเสียงร่างสูงก็ล่ะริมฝีปากจากแก้มที่ค่อยจูบซับน้ำตาอยู่นั้น ก็เปลี่ยนที่อยู่
จากดวงตา
เป็นแก้ม
และ....
.
.
.
.
.
ริมฝีปาก!!
เนิ่นนานกว่าการจูบนี้จะหยุดลง
ริมฝีปากของทั้งคู่ราวกับถูกจุดไฟให้ประทุด้วยริฝีปากของกันและกัน...
“อืม เจ้านายฮ่ะ เจ้านายเจ้าเล่ห์จังฮ่ะ”
“นี่นายกว่าว่าฉันหรอ!”ร่างสูงแกล้งถลึงตาใส่ทำให้ร่างบางนั้นแอบกลัวเล็กน้อยในความน่ากลัวของร่างสูงนั้นทำให้ร่างบางต้องถอยหลังนี้เลยทีเดียว...
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าเจ้านายนะฮ่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่มันหลุดไปไปแล้ว
ผมขอโทษนะฮ่ะ เจ้านายผมขอโทษ”
.
.
.
“……”
“เจ้านายฮ่ะ ผมขอโทษรนะฮ่ะ
ผมมันเป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้านายแต่กลับทำตัวเสมอตัวเจ้านาย ผมอโทษนะฮ่ะ จะให้ผมกลับร่างเดิมก็ได้! ”
“อย่านะ ถ้านายกลับไปเป็นกระต่ายเหมือนเดิมฉันจะโกรธนายเกลียดนายไปตลอดจริงๆด้วย”
“ผมไม่เปลี่ยนก็ได้ฮ่ะ แต่เจ้านายมีเหตุผลพอที่จะรั้งผมได้รึเปล่า...”
“มีสิ เพราะฉันรักนายไงกระต่ายผี”
รักงั้นหรอ ทั้งๆที่เจอได้ไม่กี่ชั่วโมงเราก็พูดคำนั้นไปแล้ว....
ความรู้สึกที่อยากแกล้ง
ความรู้สึกที่เอ็นดู
และความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นกับหัวใจ
เพียงแค่เวลาไม่กี่ขั่วโมง
เพราะเจ้ากระต่ายตัวนี้น่ะเหรอ....
“เจ้านายรักผมจริงๆหรอฮ่ะ”เจ้ากระต่ายตัวน้อยรู้สึกดีใจจนแทบพูดไม่ออก
“ไม่รู้สิ แต่ฉันรู้สึก แปลกๆ อย่างนี้เขาเรียกว่าความรักรึเปล่านะ กระต่ายผี..”
“ผมก็ไม่รู้สิฮ่ะ เจ้านาย -//-”ร่างเล็กหน้าแดงกล่ำ
เล็กน้อยก่อนจะถูกร่างสูงผลักเข้าสู่อ้อมกอดของร่างสูง....
“คืนนี้นอนให้ฉันกอดหน่อยนะกระต่ายน้อย”
“ฮ่ะ เจ้านาย ผมรักเจ้านายนะฮ่ะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
ความรู้สึกว่างเปล่านี้คืออะไรกัน...
ทำไมข้างกายเราจึงไม่มีกลิ่นหอม!!!
“กระต่ายผีนายไปไหนน่ะ...”ไร้เสียงตอบรับ
มีแต่เสียงของแอร์ที่ดังหึ่ง
และเมื่อร่างสูงลืมตาขึ้นมา
ก็พบแต่ความว่างเปล่า รอยผ้าห่มมันเป็นร่องรอยของการนอนคนเดียว ทุกๆอย่างก็เหมือนเดิมหมด
“กระต่ายผีนายอย่ามาแกล้งฉันสิ”เหงื่อของร่างสุงเริ่มที่จะไหลซึมมาที่ใบหน้าที่ล่ะหยดสองหยด
เพราะความใจร้อนที่ไม่เห็นเจ้ากระต่ายน้อยตัวนั้น!!
ต่อให้อุณหภูมิในห้องจะเย็นยะเยือกแค่ไหน
แต่ใจเขานั้นมันรุ่มร้อนซะยิ่งกว่าอะไรอีก!!
มันคงจะเป็นแค่ความฝัน....
END .
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผ่านมาเป็นเวลาสามวันแล้วที่ร่างสุงของทาคาคิ
ยูยะยังคงน่งเศร้าซึมอยู่คนเดียว พลางนั่งพร่ำเพร้อตลอดว่าเราฝันไปเอง
เราฝันไปเองอยู่ตลอด
ช่างดูน่าเวทนายิ่งนัก
แต่ทันใดนั้นเอง
เสียงของสิ่งของ บางอย่างก็ดังขึ้น
ซึ่งมันก็เป็นเสียงของออด
หน้าบ้านนั้นเอง..
ถึงกระจิตกระใจเจ้าของบ้านนั้นไม่อยากจะเปิดรับแขกเลยก็ตาม
แต่มันก็ต้องจำเป็นที่จะไปเปิดสินะ...
ร่างสูงได้แต่คิด
ก่อนจะลุกแล้วเตะกระป๋องเบีนร์ที่ขวางทางตนอยู่
“มาแล้วครับ มาแล้ว”ร่างสูงตะโกนแหกปากออกไป
ก่อนจะเปิดประตูบ้านของตนเพื่อรับแขก
“เอาเกี๊ยวซ่ามาส่งครับ”
“ผมไม่ได้สั่งนี่ครับ คุณคงเอามาผิดบ้านแล้วแหละ”เกี๊ยวซ่า งั้นหรอ
ยิ่งเหมือนแทงใจ เขาดังจึก
เกี๊ยวซ่างั้นหรอ มันทำให้เขาคิดถึง กระต่าย ตัวนั้นชะมัด...
“หว๊า ไม่ได้สั่งหรออ่ะ งั้นผมไปแล้วนะฮ่ะ”พนักงานส่งเกี๊ยวซ่าทำเสียงเสียดายนิดๆก่อนจะเปิดหมวกออกมา
ทำให้ร่างสูงได้เห็นใบหน้าเนียนสวยของพนักงานส่งของคนนั้น
“กระต่ายผี!!”
“อะไรกันครับเจ้านาย”พนักงานส่งของยิ้มร่า
ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดผุ้ปเนนายตน ด้วยความแสนรัก ...
End Again
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น