[SF] Milk
Pairing Takaki Yuya X Chinen Yuri
Rate::NC
เขาว่ากันว่า ''กินนมแล้วผิวพรรณจะผ่องใส''
เขาว่ากันว่า ''กินนมแล้วจะมีกระดูกที่แข็งแรง''
งั้นเรามาดื่มนมกันเถอะ!
.
.
.
.
''ป้าครับ ขอนมจืดสองขวดครับ''เสียงของชายคนรักของผมสั่งเครื่องดื่มกับคุณป้าร้านขายขนมที่อยู่ใกล้ทางกลับบ้านของผมก่อนที่เราจะเดินออกจากร้านและกลับบ้านด้วยกัน...
ระว่างทางพี่เขาก็ร่ายคุณสมบัติที่ดีของนมให้ผมฟังเหมือนเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนมซะงั้นแหละ -0-
ไม่คิดที่จะบอกว่าเป็นห่วงผมบ้างรึไง!
''นี่ยูริ''เสียงเรียกนั้นทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปยิ้มให้คนรักของผมเล็กน้อย
''ทำไมครับพี่ยูยะ?''
''พรุ่งนี้ถ้าบ้านยูริจัง มีนมจืดพี่ขอสักสองขวดนะ''ร่างสูงของยูยะชูนิ้วเป็นเลขสองก่อนจะโบกมือลาและเดินจากไปเพื่อกลับบ้านใครบ้านมัน
เฮ้อ....
เหมือนถูกตบหน้าชะมัด ให้ตายซิเห็นนมดีกว่าผมยังไม่พอ ยังจะมีหน้ามาขอนมบ้านผมกินอีกน่าเกลียดชะมัด! :(
''เห็นนมมันดีกว่าเรานักรึไงนะ ฮื้ย!''สิ้นเสียงร่างเล็กของจิเน็น ยูริ ก็เดินกระแทกส้นเท้าของตนเข้าบ้านด้วยความหงุดหงิดท่ามกลางลมของพายุที่เริ่มจะพัดแรง จู่ๆก็ดันมีใบปลิวโฆษณาลอยมาติดที่ใบหน้าของตนเข้าให้!
ร่างเล็กจึงหยิบใบโฆษณานั้นออกมาก่อนที่จะอ่านข้อความในนั้น อย่างตั้งใจแต่แล้วก็ต้องหน้าเสียเมื่อเจอขอข้อความโฆษณา...
'ด่วน! โปรโมชั่นพิเศษ ซื้อมนม1โหลในอาทิตย์นี้ เราแถมฟรีอีก1โหล ช้าหมด อดนะจะบอกให้'
นม...
นมอีกแล้วให้ตายสิเขาล่ะเบื่อนัก
ไม่ว่าจะไปทางไหน
ไปที่ใดก็มีแต่... ''นม''!
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
''กลับมาแล้วฮ่ะแม่''เมื่อผลักประตูบ้านของตนเข้าไปเสียงของ 'พลุกระดาษ'ก็ดังขึ้นอึกทึก เศษกระดาษสีรุ้งก็ลอยปลิวไปทั่วและมาติดบนศีรษะสวยของร่างเล็ก
''มีอะไรกันฮ่ะแม่''ร่างเล็กถามารดาของตนด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย
''ปาร์ตี้นมสดจ้า ^ ^''ไม่ทันขาดคำของมารดาร่างเล็กของจิเน็นก็รีบวิ่งขึ้นห้องนอนของตนไปด้วยความโมโห
สร้างความแปลกใจกับครอบครัวของร่างเล็กไม่น้อย
''สงสัยคงจะเครียดกับงานซะล่ะมั้ง''แม่ของจิเน็นพูดกับตนเองก่อนที่จะส่งสายตาไปยังหองนอนของลูกชายตัวเล็กของตนด้วยความเป็นห่วง...
เสียงปิดประตูดัง 'ปัง!'
พร้อมกับร่างของร่างเล็กที่ทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก
น้ำตาใสไหลจากดวงตาคู่สวยราวกับเขื่อนทะลัก เสียงสะอื้นที่เก็บไว้ก็เริ่มที่จะเก็บไม่อยู่และดังขึ้นมาเรื่อยๆ เป็นเวลาเกือบชั่วโมงได้
ร่างเล็กของจิเน็นพยายามที่จะเสือกตัวของตนลุกขึ้นก่อนจะเดินดิ่งมาที่ตู้เสื้อผ้าของตนแต่สายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตที่คนรักของตนแปะมันไว้
''กินนมเยอะๆจะได้สูงๆ เด็กดีของพี่''
น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วมันก็เหมือนจ่อที่จะออกจากดวงตาคู่สวยอยู่ร่อมล่อเป็นรอบที่สอง ร่างเล็กจึกตัดสินใจที่จะดึงกระดาศโน้ตชิ้นนั้นออกมาจากรูปก่อนที่จะฉีกทิ้งเป็นเศษๆ จนไม่เหลือชิ้นดี
ร่างเล็กจึงนำกระดาศที่ฉีกทั้งหมดหยืบใส่มือของตนมาก่อนที่จะวิ่งตรงไปยังโถส้วมพร้อมปล่อยเศษกระดาศที่ตนฉีกนั้นทิ้งลงไปและกดชักโครกลงอย่างไม่ใยดี...
เมื่อทำเสร็จร่างเล็กจึงหันมายังตู้เสื้อของตนก่อนที่จะหยิบชุดนอนตัวสวยเพื่อนเตรียมตัวอาบน้ำเพื่อที่จะให้สายน้ำนั้นได้ชำระความทุกข์ของตนออกไปให้หมด....
แต่มันก็ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเลยด้วยซ้ำ
ร่างเล็กของจิเน็นจึงเดินออกจากห้องน้ำอย่างคนไร้เรี่ยวแรงก่อนที่จะล้มตัวลงนอนบนที่นอนของตนเพื่อที่หวังว่าจะหลับเพื่อนลืมเรื่องทุกๆอย่างไป
แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
เพราะสมองเจ้ากรรมดันคิดแต่เรื่องนั้นเรื่องที่ตนเหมือนคนไร้ค่าเมื่อเทียบกับนมสดเพียงแค่ขวดเดียว...
.
.
.
.
''ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด''เสียงโทรศัพท์ของร่างบางดังขึ้นในยามรุ่งสาง ทำให้ร่างบาลที่เผลอหลับไปสะดุ้งขึ้นมาพร้อมทั้งอาการปวดหัวของตนก่อนที่จะเอื้มมือไปหยิบโทรศัพท์ของตนมาก่อนที่จะกดรับสาย
''โมชิ โมชิ จิเน็นครับ''
''นี่จิเน็นคุง! มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วฮ่ะ! วันนี้มีนัดถ่ายแมกนะคนอื่นเขารอนายกันให้วุ่นแล้วด่วนเลย''ไม่ทันที่จะตอบเสียงนิรนามที่โทรมาเร่งก็ตัดสายไปเสียก่อน
ร่างบางหยิบนาฬิกาปลุกของตนมาดูเวลาก่อนที่จะปรากฏ เป็นตัวเลวในนาฬิกาที่ร่างเล็กเห็นแล้วแทบช็อก!!
นี่มัน11.00น.แล้วหรอ!!!!!
เหมือนอาการปวดหัวจะหายเป็นปลิดทิ้ง
ร่างบางสปริงตัวขึ้นก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำและแต่งตัวออกมาเสร็จสับ ร่างเล็กจึงรีบวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อนที่จะออกไปทำแต่แล้วก็เห็นกระดาษโน้ตที่ครอบครัวทิ้งไว้
''พวกเราจะไม่อยู่บ้าน3วัน ดูแลตัวเองด้วยล่ะ'' เมื่อได้เห็นข้อความในกระดาษร่างเล็กก็เก็บมันใส่ในกระเป๋าเสื้อของตนก่อนที่จะรีบใส่รองเท้าแล้ววิ่งออกไปนั่งรถไฟฟ้าเพื่อไปทำงานด้วยความด่วนจี๋
12.30น.
ร่างบางเมื่อนั่งรถไฟฟ้ามาถึงสถานีจุดมุ่งหมายก็รีบวิ่งไปยังสตูดิโอด้วยอาหารเหนื่อยหอบ ร่างเล็กจึงเลือกที่จะเข้าไปขอโทษทุกคนซึ่งทุกคนก็พร้อมที่จะให้อภัย และอีกไม่กี่ชั่วโมงถัดมา การถ่ายแมกก็ผ่านไปได้ด้วยดี...
ร่างเล็กที่เหนื่อยจากการทำงานก็มานั่งพักที่ระเบียงคนเดียวเพื่อเป็นการเลี่ยงที่จะพบหน้าคนรักของตน
แต่ก็เหมือนการที่ตนหนีมานั่งที่ระเบียงจะไร้ผล
เมื่อคนที่ตนไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ก็ดันเสนอหน้ามาให้ตนเห็นจนได้
''ยูริ ทำไมหนีมานั่งตรงนี้ล่ะเนี่ย''ร่างสูงผู้เป็นที่รักของคนเอ่ยทักทาย
ร่างเล็กเงยหน้าหันไปสบตาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรคนรักไปพร้อมทั้งปล่อยให้บรรยกาศนั้นเงียบลงไปอีก
''อ๊ะ นี่พี่ว่าเราคงจะเหนื่อยมากสินะ กินนมสิพี่อุตส่าห์ลงไปซื้อมาให้กิน'' ร่างสูงยื่นขวดนมไปให้ด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วร่างเล็กก็กลับปัดขวดนมนั้นจนกลิ้ง หลุนๆ ไปอย่างไม่ใยดี พร้อยมยันตัวขึ้นก่อนที่จะหันไปสบตากับคนรักของตนและตัดสินใจพูดคำพูดคำนึง ท่ามกลางสายลมที่หนาวเน็บออกมา...
''ผมเกลียดพี่!''สิ้นเสียงร่างเล็กของจิเน็นก็ผลักร่างใหญ่ที่ขวางหน้าตนไปให้พ้นนางก่อนที่จะเก็บของและรีบวิ่งออกไป...
ทำให้ยูโตะและยามาดะ สองคู่รักผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งสองก็อดที่จะแปลกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้
''ชี่จังเป็นอะไรไปน่ะ ยูโตะ ผมเป็นห่วงจังเลย''ร่างอวบหันไปพูดกับคนรักของตนด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเพื่อนสนิทของตน
''ผมก็ไม่รู้สิ ยามะจัง แต่ผมว่าเราอย่าไปยุ่งกับเรื่องของคนทั้งสองคนเลยนะรีบกลับบ้านไปกินขนมปังทาแยมสตอเบอร์รี่กันเถอะ''สิ้นเสียง ยูโตะก็ส่งสายตากลุ้มกลิ่มให้ร่างอวบผู้เป็นที่รักของตน ก่อนที่จะประครองเอวของร่างอวบ กลับบ้านไป...
ยูยะเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะไม่ได้การจึงรีบวิ่งไปตามร่างเล็กของตนไปด้วยความเร็วสูง ก่อนที่จะเห็นร่างเล็กนั้นอยู่รำไร และดูเหมือนว่าร่างเล็กนั้นกำลังจะ 'ร้องไห้'อยู่ซะด้วยสิ
'หมับ' เมื่อเข้าไปประกบตัวได้ร่างใหญ่สูงของยูยะก็ตัดสินใจที่จะดึงร่างเล็กขี้แยนั้นเข้าไปกอด แต่อย่างไรก็ตาม สีหน้าของร่างเล็กก็ยังคงเหม่อลอย และร้องไห้อยู่ดี...
เมื่อได้สติร่างบางที่รู้ว่าตนกำลังอยู่ในอ้อมกอดของใครก็สะดุ้งจากภวังค์ก่อนที่จะหันไปดุด่าว่ากล่าวชายหนุ่มที่มากอดตนด้วยความโมโห
''ไอ้บ้า! ปล่อยผมไปนะ ไอ้พี่ยูยะบ้า''ร่างบางหันไปแหวใส่ทั้งน้ำตา
ทำให้ร่างสูงที่ทนดูไม่ได้จึงใช้มือของตนเกลี่ยน้ำตาให้ของตัวเล็กอย่างทะนุถนอมและเบาบาง....
''เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไมกันครับ''ร่างสูงที่คิดว่าถ้าใจร้อนใส่เรื่องอาจจะใหญ่ขึ้นได้จึงคิดแผนที่จะนำน้ำเย็นเข้ามาปลอบประโลมร่างเล็กของตนจะดีกว่า จึงถามไปด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงทำให้ร่างเล็กที่ได้ยินก็แอบหวั่นไหวเล็กน้อย
แต่ทำไงได้ ในเมื่อเห็นนมนั้นมีค่ากว่าเรา ก็อย่าหวังซะเถอะ!
''เรื่องของผม! พี่ไม่ต้องมายุ่งเลย''ร่างเล็กที่คิดจะหันไปขับไล่ผลักส่งร่างสูง ก็ได้พบเเต่คำว่า 'ล้มเหลว' เมื่อตนนั้นไม่มีทางที่จะออกจากอ้อมกอดที่ได้เลย
เมื่อเห็นว่าร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าตนนั้นเริ่มที่จะดื้อด้านกับตน ร่างสูงจึงจำเป็นที่จะต้องใช่ไม้แข็งด้วยการช้อนตัวของร่างเล็ก และจับใส่โยนใส่รถของตน...
''โอ๊ย คนบ้า!''
''เราก็บ้าเหมือนกันน่ะแหละยูริ นายเป็นไร ทำไมถึงต้องโกรธ ต้องเกลียดพี่ด้วย!'' ร่างสูงของยูยะเริ่มหมดความอดทนกับผู้โดยสารที่นั่งข้างตน จึงเผลอใส่อารมณ์กับคำพูดเข้าไปทำให้ร่างเล็กที่ได้ยินนั้น อดจะอารมณ์เสียตามไม่ได้
''มันก็เรื่องของผม ผมไม่อยากที่จะบอกพี่ พอใจใครจะทำไม!''ร่างเล็กหันไปตอบด้วยน้ำเสียงยียวนทำให้ผู้ได้ฟัง ที่เริ่มจะอารมณ์แตกซ่านไปแล้ว เริ่มโมโหเข้าไปใหญ่
''ผมเกลียดพี่ ผมเกลียดพี่ ผมเกลียดพี่ได้ยินไหมพี่ยูยะ!'' ร่างเล็กตะโกนลั่นไปทั่วรถทำให้ร่างสูงที่ได้ยินต้องจับกรามของร่างเล็กบีบไว้ก่อนที่จะ...
จูบ...
ไปยังริมฝีปากที่ยังคงเผยอ อ้าปากเถียงตนด้วยความโมโห
เป็นเวลาเพียงไม่ถูก5นาที ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะสงบลง
ร่างบางที่นั่งอยู่นั้น เหมือนจะมีอารมณ์คล้อยตามไปด้วยทำให้ยูยะ ซึ่งเกรงว่าตนจะทำอะไรน้องบนรถไป เลิกขึ้นมากลางคัน
''ที่หลังอย่าเถียงพี่อีก''สิ้นเสียงของยูยะ ร่างเล็กก็น้ำตาไหลลงมาจากครอบตาอีกครั้ง ทำให้ร่างสูงที่เห็นนั้นรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก
ตลอดการเดินทางมันเป็นการเดินทางที่ทำให้ยูยะนั้นอึดอัดเป็นที่สุดในชีวิต เพราะเจ้าของเสียงแหลมที่รักตนนั้นเงียบและนั่งร้องไห้มาตลอดทาง
.
.
.
.
.
เพียงเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถคันหรูก็แล่นมาถึงจุดหมายที่ร่างเล็กจะลง
ร่างเล็กเปิดประตูรถคันสวยออกก่อนที่จะเดินไปโดยไม่สนใจที่จะหันไปขอบคุณร่างสูงด้วยซ้ำ
ยูยะเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์อาจจะย่ำแย่ลงมากกว่านี้จึงตัดสินใจที่จะเข้าไปในบ้านของร่างเล็กเพื่อที่จะไปปรับความเข้าใจกับคนรักของตน
เมื่อเข้าไปในบ้านเขาก็เห็นร่างเล็กนั่งอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่ตรึงเครียด
ร่างสูงจึงเดินเข้าไปประชันหน้าร่างบางเล็กน้อย ก่อนที่จะตัดสินใจถามคำถามที่ตนนั้นยังไม่ได้คำตอบสักที
''โกรธพี่เรื่องอะไร''
''...''ไร้เสียงตอบรับ ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินหนีไปยังที่ตู้เย็นใหญ่ ก่อนที่จะเปิดนำนมขวดใหญ่ออกมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าว
''พี่รักผมไหม?''
''รักสิ''ร่างสูงตอบอย่างไม่ลังเลเพราะมันคือความสัจจริงที่มาจากหัวใจของตน
''รักผมมากกว่านมพวกนี้ไหมฮ่ะ''สิ้นเสียงร่างบางก็กระชากเสื้อของตนออกอย่างรุนแรงจนเหลือแค่เพียงกางเกงชั้นในสีขาว ที่ห่อหุ้มท่อนเนื้อเล็กของร่างเล็กเอาไว้
ทำให้ยูยะที่เห็นนี้อดที่จะปฏิเสธไม่ได้ว่าเขา ต้องการร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าตนใจจะขาด
เมื่อเห็นสายตายกรุ้มกริ่มของคนรักตนจิเน็นก็นำนมขวดใหญ่นั้นเปิดฝาออกก่อนที่จะราดลงไปบนตัว...
น้ำนมสีขาวไหลช่ำไปทั่วตัวของร่างเล็กอย่างท่วมทะลัก มีทั้งเกาะเป็นหยดพราวและที่ไหลลงสู่พื้นห้อง
''ถ้าอยากกินก็มากินสิ''ร่างเล็กส่งสายตาเป็นการยั่วยวนก่อนจะปลดประการด่านสุดท้ายของตนออก...
ร่างสูงเมื่อได้เห็นร่างเล็กนั้นเปิดโอกาสจึงรีบถอดเสื้อของตอนออกหมดก่อนที่จะกระโจนใส่ร่างบางอย่างสุดคลั่ง
ร่างสูงเริ่มที่จะลูบไล้ต้นขาออ่นของร่างเล็ก โดยที่มืออีกข้างก็ไม่ปล่อยให้อยู่ว่าง นำไปสะกิดตุ่มไตเม็ดสีชมพูของร่างเล็กที่ชูชัน จนทำให้ร่างเล็กเริ่มที่จะมีอารมณ์คล้อยตาม
''กินนมสิฮ่ะ''ร่างเล็กเอ่ยเชิญชวนทำให้ร่างสูงที่ตอนแรกสนใจกับขาเรียวอยู่นั้นก็เปลี่ยนจุดสนใจ มายังหน้าท้องขาวเนียนที่มีน้ำนมเกาะอยู่...
ร่างสูงเริ่มที่จะลงลิ้นชอนไชไปทั่วหน้าท้องเนียนบางก่อนจะลากลิ้ขึ้นไปเกี่ยวกับเม็ดทับทิมของร่างเล็กเพื่อเป็นการหยอกล้อ
''ซี๊ดดดดด~''ความสยิวจากการกระทำของชายหนุ่มข้างหน้าทำให้ตน อดที่จะทนไม่ไหวเผลอครางออกมาในที่สุด
''ต้องการตรงไหนอีกไหมครับ เด็กดื้อของพี่''ว่าจบร่างสูงก็เลื้อยขึ้นไปขบเม้มที่ซอกคอของร่างเล็กอย่างรุ่นแรง ก่อนที่จะทิ้งร่องรอยสีแดงกุหลาบไว้
''พี่ยูยะฮ่ะ ผม อ่ะ แฮ่ก สำคัญน้อยกว่านมหรอครับ''เสียงครางหอบกระเส่าถามผู้ชายที่กำลังปรนิบัติตนอยู่
''นมน่ะหรอมีความสำคัญกับร่างกายพี่นะ...''ร่างสูงเว้นวรรคพูดเล็กน้อยก่อนที่จะก้มลงมอบจูบรสหวานให้ร่างเล็ก เล็กน้อยก่อนจะผละออก
''แต่ยูริจังน่ะมีความสำคัญกับพี่ทางหัวใจนะ''ว่าจบยูยะก็นำมือของตนมากอบกุมส่วนอ่วนไหวของร่างเล็กไว้ก่อนจะขยับแท่งเนื้อร้อนของร่างเล็กอย่างรุนแรง
''อ๊าาา พี่ยูยะฮ่ะ แรงอีก''ร่างบางเร่งคนรักของตนให้เพิ่มการกระทำให้รุนแรงขึ้น ซึ่งยูยะก็ทำตามความประสงค์ของเด็กดื้อที่น่ารักของตนอย่างไม่มีขัดขืน หรือลีลา ส่วนปากนั้นก็ไม่ปล่อยให้ว่าง มอบจูบรสแสนหวานให้ร่างเล็กอย่างไม่ขาดสาย...
จนในเวลาไม่กี่อึดใจถัดมา ร่างเล็กก็ปล่อยธารน้ำขุ่นไหลเอ่อ เจิ่งนองทั่วฝ่ามือของร่างสูงที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางอยู่นั้นเอง...
ร่างเล็กที่นั่งหอบสั่นสะท้านหันไปดูการกระทำของชายหนุ่มที่ตนรัก ที่ตอนนี้กำลังนั่งเลียน้ำสีขุ่นของตนที่อยู่บนฝ่ามือของตนโดยไม่มีท่าทางที่จะรังเกียจ
''ผมขอโทษนะฮ่ะ พี่ยูยะที่งอนใส่พี่ด้วยเหตุผลงี่เง่าน่ะ''ร่างเล็กที่หลังจากเหนื่อยหอบเสร็จก็ลุกขึ้นมาก่อนที่จะคุกเข่ไปยังตำแหน่งท่อนเนื้อของร่างสูงอย่างพอเหมาะ พอดี
ก่อนจะเงยหน้าไปสบตาคนรักของตนเชิงอาสาว่าจะช่วยเหลือใน'กิจกาม'ครั้งนี้เอง'
''ผมอยากกินนมพี่ยูยะนะฮ่ะ ผมจะได้สูงๆ''สิ้นเสียงของร่างเล็กก็ประกบปากลงกับท่อนเนื้อของร่างสูงก่อนที่จะใช้ลิ้นเสียสาละวนกับแท่งเนื้อมหึมาแท่งนี้อย่างแสนรัก
''อืม นั้นแหละยูริจังอย่างนั้น''ร่างสูงของยูยะที่เริ่มทนไม่ได้กับท่าทางยั่วยวนลีลาการดูเม้มของร่างเล็กก็แทบจะระเบิด ใส่คนตรงหน้า จนต้องใช้มือของตนจับไหล่ร่างเล็กไว้ก่อนที่จะกระแทกท่อนเนื้อของตนลงไปในโพรงปากของร่างเล็ก
จนในที่สุดร่างสูงก็ทนกับความกระสันต์ที่ร่างเล็กให้ไม่ไหว จึงทำให้สายธารสีขุ่นที่เปรียบเสมือน น้ำนมที่ร่างเล็กรอคอย ไหลทะลักเข้ามาในปากของร่างเล็ก
แต่ร่างเล็กก็เก็บน้ำนมสดชุดนี้อย่างระเอียดไม่มีมีขาดตกบกพร่อง ไหลไปทางอื่น โดยไม่รังเกียจเลยสักนิด
''พี่ขอต่อนะ''ว่าเสร็จร่างสูงก็ผลักร่างเล็กลงกับเตียงก่อนที่จะไม่พูดพร่ำทำเพลง คว้าวาสลินที่อยู่บนหัวเตียงมาป้ายนิ้วมือของตน ก่อนที่จะประเคนนิ้วชี้เข้าไปที่ช่องทาง สีหวานอันคับแคบของร่างเล็กก่อนที่จะเริ่มทยอยส่งนิ้วของตนเข้าไปจนหมด
''เอาไอ้นั้นสิครับพี่ยูยะ''เมื่อเสียงคร่ำครวญขอร้องร่างสูงก็จัดให้ เข้าจึงพยายามที่จะดันแกนกายของตนเข้าไปในช่องทางสีหวานอย่างเบาๆ เพื่อที่จะทะนุถนอมร่างเล็กที่นอนใต้ร่างของตนให้มากที่สุด
เสียงของเตียงนอนที่ดังเอี๊ยดอ๊าดเป็นเครื่องการันตีได้ว่า ศึกรักครั้งนี้สุดยอดขนาดไหน...
''พี่ยูยะฮ่ะผมใกล้เสร็จแล้วฮ่ะ''
''พี่ก็ใกล้เสร็จแล้วเหมือนกัน''สิ้นเสียงร่างสูงก็เร่งจังหวะก่อนอีกไม่ถูก5นาทีทั้งคู่ก็ได้ถึงสวรรค์ที่ดีที่สุดของทั้งสอง
''พี่อยากทำอย่างนี้กับเราบ่อยจัง''
''บะ บะ บ้าหรอฮ่ะ ถ้าทำผมได้กิน ได้รับนมสดจากพี่ยูยะเข้าบ่อยก็ท้องพอดีสิครับ''ร่างเล็กพูดติดตลกเล็กน้อยก่อนจะนำมืออันซุกซนของตนไปจับหน้าท้องแกร่งของร่างสูงที่มีไขมันเล็กน้อย''
''ก็ดีสิพี่อยากมีลูกกับเรานะ คุณแม่ยูริ''ว่าจบร่างสูงก็ก้มลงหอมแก้มร่างเล็กอีกฟอดใหญ่เรียกใบหน้าแดงของร่างบางได้ไม่มากไม่น้อยเลยล่ะ
''ผมจะพยายามนะฮ่ะ คุณพ่อยูยะ''
''งั้นพรุ่งนี้เรากินนมกันอีกนะ''
''อื้อ =//=''
-END-
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น